Art. 1038.

Jeżeli hipoteka kaucyjna nie jest wyczerpana i może jeszcze służyć zabezpieczeniu wierzyciela, reszta sumy pozostanie w depozycie sądowym aż do ustania stosunku prawnego, uzasadniającego korzystanie z hipoteki kaucyjnej.

1. Wierzytelności o nie ustalonej wysokości mogą być zabezpieczone hipoteką do oznaczonej sumy najwyższej (hipoteka kaucyjna). Hipoteka kaucyjna może w szczególności zabezpieczać istniejące lub mogące powstać wierzytelności z określonego stosunku prawnego albo roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nie objęte z mocy ustawy hipoteką zwykłą (art. 102 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece).

2. Wpis hipoteki kaucyjnej oznacza maksymalną sumę, której wierzyciel może z nieruchomości dochodzić, jednakże powinien wykazać istnienie wierzytelności i jej wysokość. Kwota w ten sposób wykazana zostanie wypłacona, reszta – stanowiąca różnicę między kwotą wypłaconą a wysokością hipoteki kaucyjnej – pozostanie w depozycie sądowym. Kwota ta może być wypłacona, jeżeli wierzyciel do dnia sporządzenia planu przedstawi tytuł wykonawczy albo dłużnik wyrazi zgodę na wypłatę. W przeciwnym razie w planie podziału sąd oznaczy, jaka kwota ma być wypłacona, a jaka zatrzymana w depozycie sądowym. Kwotę pozostawioną w depozycie należy wierzycielowi wypłacić, jeżeli przedstawi tytuł wykonawczy albo dłużnik wyrazi zgodę na wypłatę.

3. Ustanie stosunku prawnego, uzasadniającego korzystanie z hipoteki kaucyjnej, ocenić należy według treści umowy, którą hipotekę kaucyjną ustanowiono (J. Korzonek: Postępowanie egzekucyjne i zabezpieczające, s. 1274).